[03] BALLOONS of Dreams

อื่ม... ปกติไม่เคยมาอัพบล็อคบ่อยเท่าไหร่ (เพราะขี้เกียจ เหอๆ)
แต่ช่วงนี้ได้งานทำบล็อค (ก็ได้กันทุกคนล่ะเนาะ) ก็เลยต้องทำ ฟังดูเหมือนบังคับเลย ฮ่าๆๆ
อันที่จริง ทำบล็อคก็สนุกดีนะ ^^ แล้วก็ได้โอกาสอัพบล็อคทั้งที่ Blogger แล้วก็ที่ Exteen ด้วย ถือเป็นการกระตุ้นให้ได้อัพบล็อคไปในตัวด้วย

สำหรับที่ Exteen ต่อจากนี้ไป เรียวอาจจะใช้คำว่า 'เจ้าของบล็อค' แทนตัวเรียวบ่อยขึ้นนะคะ เพราะอัพสองที่แต่เนื้อหาเดียวกัน
(ไม่ค่อยจะมักง่ายเท่าไหร่เลยให้ตายถ่อยย~)

เอ็นทรี่นี้ เนื้อหาที่จะนำเสนออาจจะไม่ค่อยมีสาระมากขนาดเอ็นทรี่ที่แล้ว (สาระปนติงต๊องน่ะสิ)
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องหลั่นล้าน่าสบายใจอะไรหรอกค่ะ เหมือนจะเป็นเรื่องที่เจ้าของบล็อคคิดๆ มานานแล้ว กะว่าจะอัพตั้งนานแล้ว(วันเด็กนู่นแหละ) แต่ก็ไม่ได้อัพ...เพราะขี้เกียจ ! แหะๆ ^^

.


.

.

เรื่องนี้อยู่ในหัวเจ้าของบล็อคมานานแล้วค่ะ (อาจจะตั้งแต่พฤษภาปีที่แล้ว ตอนขึ้นม.4 ใหม่ๆเลยล่ะมั้ง ?)
ไม่รู้ว่าเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ป้าๆ(ฮ่าๆ) เคยคิดเหมือนเจ้าของบล็อครึเปล่า ?


เจ้าของบล็อคตอนนี้อายุ 16 แล้ว
ไม่รู้ว่าสำหรับคนอื่น จะถือว่า 'ยังเด็ก' อยู่รึเปล่า (อาจจะเป็น 'ป้าแก่' สำหรับบางคนแล้วก็ได้ เอิ๊กก~)
เอาล่ะ ถึงจะไม่เด็กเท่าไหร่แล้ว แต่เจ้าของบล็อคก็ขอทึกทักว่าตัวเอง 'เด็ก' ซักวันนะคะ xD
แม่ของเจ้าของบล็อคเคยชอบพูดล้ออยู่บ่อยๆว่า 'โตเป็นสาวแล้วนะ' ซึ่งเจ้าของบล็อคไม่ชอบเอาซะเลย
(โดยเฉพาะไอ้คำว่า 'สาว' เนี่ย ไม่รู้เป็นอะไร แอนตี้มันจริงๆเลยค่ะ ทั้งๆที่ใช้คำนำหน้าว่า 'นางสาว' แล้วแท้ๆ)
อาจเป็นเพราะเจ้าของบล็อคยังยึดติดอยู่กับความเป็น 'เด็ก' อยู่ (แอ๊บแบ๊ว !? .....ไม่ใช่หรอก =_=)
และอาจจะเป็นเพราะเจ้าของบล็อค ชอบคำว่า 'ความเป็นเด็ก' มากๆ ก็เลยรู้สึกไม่ดีกับ 'ความเป็นผู้ใหญ่' ในบางครั้ง

และก็....ช่วงนี้ เจ้าของบล็อคยิ่งรักและรู้สึกเศร้าใจให้กับ 'ความเป็นเด็ก' นี้มากขึ้นทุกทีๆแล้วล่ะค่ะ....

.


.


.


รู้สึกบ้างหรือเปล่า ? ....ว่าเราไม่สามารถวิ่งเล่น ทำอะไรสนุกๆไปในทั้งวันหนึ่งเหมือนแต่ก่อน ?
รู้สึกบ้างหรือเปล่า ? ....ว่าคำว่า 'ชีวิตนี้ขอให้ใช้ชีวิตอย่างสนุกและมีความสุขก็พอ' มันเริ่มจะดูไม่เข้าท่าสำหรับคนอย่างเราๆ ?
รู้สึกบ้างหรือเปล่า ? ....ว่า 'ความเป็นเด็ก' ของเรา กำลังเลือนหายไป ...ทีละนิด ?

เจ้าของบล็อคตอนนี้อยู่ม.ปลายแล้ว
ต้องคิดถึงวันพรุ่งนี้ให้มากขึ้น
ต้องวางแผนอนาคตให้มากขึ้น

สายตาของนักเรียนม.ปลาย จำต้องจับจ้องไปที่ 'อนาคต' ให้มากกว่าที่จับจ้องอยู่แต่ที่ 'อดีต' และ 'ปัจจุบัน'

....ไม่สิ ...ไม่ใช่แค่นักเรียนม.ปลายอย่างเจ้าของบล็อคเท่านั้นหรอกค่ะ

หลายๆคน ที่อายุน้อยกว่าเจ้าของบล็อคเดี๋ยวนี้เขาเป็นยิ่งกว่าเจ้าของบล็อคอีกด้วยซ้ำล่ะมั้ง
'จะมามัวเล่นสนุกไม่ได้แล้วล่ะ ต้องเรียน ต้องทำงานมากๆ เพื่อวันพรุ่งนี้'
หลายคนเลยนะ ที่ยังไม่ได้ใช้คำนำหน้าชื่อว่า 'นางสาว' หรือ 'นาย' ก็ต้องจริงจังกับชีวิตมากขึ้น

อาจจะมีคนพูดว่า 'เป็นเด็ก อย่าไปคิดอะไรให้มันมาก ขอแค่ใช้ชีวิตสนุกๆสมวัยเท่านั้นก็พอ'
แต่บางทีสำหรับพวกเราในทุกวันนี้.... อาจจะไม่พอแล้วก็ได้นะคะ....

ทำไม ?

อาจเป็นเพราะ....เราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว
เราไม่ได้มีชีวิตอยู่เพื่อตัวเราเองคนเดียว
แต่ก็มีชีวิตอยู่เพื่อพ่อแม่ พี่น้อง ญาติๆ และอีกหลายๆคน
บางคนอาจจะคิดว่านี่เหมือนเป็นการสำคัญตัวเองผิดอยู่บ้าง
แต่บางคน อย่าง พ่อกับแม่เนี่ย เขาเลี้ยงเรามานาน
แล้วเราก็เป็นความหวังของเขาในอนาคต
ที่จะมีเงินพออยู่พอกิน ไม่อดอยาก มีความสุข


เพราะอย่างนั้น... เราถึงต้องเล่นสนุกให้น้อยลง
เพราะอย่างนั้น... เราถึงต้องคิดถึงวันพรุ่งนี้ให้มากขึ้น

และ...เพราะเช่นนี้... บางครั้ง เราจึงต้องละทิ้ง 'ความเป็นเด็ก' ไป

เจ้าของบล็อคคิดถึงเรื่องนี้อยู่บ่อยๆ และบางครั้ง พอลองมองย้อนกลับไปในอดีต แล้วพิจารณาการกระทำทุกๆอย่างของตัวเองจนมาถึงทุกวันนี้
มันรู้สึก 'เศร้า' อย่างบอกไม่ถูกเลยล่ะค่ะ
ผู้อ่านอาจจะมองว่าเจ้าของบล็อคนี่บ้า เซนส์ซิทีฟชะมัดยาด
แต่ก็นะ... เจ้าของบล็อคคิดว่าตัวเองพยายามเพื่ออนาคตอยู่พอสมควร (ถึงจะไม่มากเท่าอีกหลายๆคนก็เถอะนะ)
แล้วพอนึกว่า พรุ่งนี้ต้องกลายเป็นผู้ใหญ่
พรุ่งนี้ต้องจริงจังให้มากกว่านี้
และพรุ่งนี้ หรือในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกลนี้.... เจ้าของบล็อคอาจจะไม่มีโอกาสกลับไปเป็น 'เด็ก' อีกต่อไปแล้ว

มันก็ 'เศร้า' จริงๆนะ

เสียดายในบางครั้ง.... ที่ทำตัวไร้สาระ ไม่ค่อยมีความสุขกับชีวิตเท่าที่ควร
เสียดายจริงๆ.... ที่บางครั้งไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขเท่าที่ควรจะเป็น
ไม่ใช่ว่าไม่พอใจกับชีวิตทุกวันนี้หรอกนะคะ
ทุกวันนี้เจ้าของบล็อคมีความเป็นอยู่ดี(และดีมากในความคิดของเจ้าของบล็อค)เลยล่ะ
เจ้าของบล็อคมีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนๆที่น่ารัก มีสังคมที่ดี และก็มีความฝันที่ทำให้เจ้าของบล็อคอดยิ้มไม่ได้พอได้นึกถึงมันทุกๆครั้ง

แต่ก็แค่บางครั้งเท่านั้นแหละค่ะ .....ที่รู้สึก เสียดาย และก็เสียใจ กับช่วงชีวิตที่ผ่านไปแล้ว แต่เราไม่ได้ใช้มันอย่างคุ้มค่า หรือ เต็มที่







เหมือนจะบ่นเลยเนาะ = =
เอาเถอะ ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว ช่วยอ่านต่ออีกหน่อย ใกล้จะจบแล้วล่ะค่ะ
กะว่าจะพูดถึงเพลงที่เอามาลงในบล็อควันนี้
(แคสศรีคงไม่ต้องบอกว่าเป็นเพลงอะไร)
เคยเอาไปลงในบล็อกเอ็กซ์ทีนครั้งหนึ่งปีที่แล้ว(ในเวอร์ชั่นปกติ)
แต่คราวนี้ขุดเจอเวอร์ชั่นเปียโนใน Imeem ก็ขอใช้เวอร์ชั่นนี้แล้วกัน (เสียงเปียโนเพราะมากมาย~ อ๊างง)

เพลงนี้เขาพูดถึง 'ความเป็นเด็ก' 'ความเป็นผู้ใหญ่' แล้วก็ 'ความฝัน' ค่ะ
ตรงประเด็นทุกอย่างในเอ็นทรี่วันนี้เลยล่ะ
ไม่รู้เป็นไร แต่นี่เป็นหนึ่งในเพลงเร็วที่ทำให้เจ้าของบล็อคร้องไห้ได้เลยนะ (เซนส์ซิทีฟเอ๊ย !!) อะไรเล่า ก็มันเศร้านี่นา

ลิ้งค์เพลงค่ะ

http://profile.imeem.com/ld-mrf1/music/cQJztcor/balloons_piano_version/

(ในบล็อกเกอร์ทำไมเอาโค้ดเพลงมาลงไม่ได้เนี่ย = =)

ฝันของฉันเมื่อยังเล็ก คือการปล่อยลูกโป่งสีแดง ปล่อยออกไปให้ผินบินสูงสู่ฟ้า
แล้วเวลาก็ผ่านพ้น พร้อมกับวัยเยาว์ที่สูญไป และความฝันเมื่อนั้นก็พลันจางหาย

แต่เมื่อใดที่ฉันเศร้าใจ ฉันก็ยังอยาก เล่นซนเหมือนที่เคยเป็น
เก็บเอาความฝันแสนสวยเอามาร้อยแล้วค่อยพุ่งทะยานไป

ทุกครั้งที่ได้มองฟ้า ก็ร้องไห้ออกมาทุกที เพราะทำไมตัวฉันก็ไม่เคยรู้
แล้วเวลาก็ผ่านพ้น พอได้กลายมาเป็นผู้ใหญ่ ทำไมเราจึงหลงลืมฝันวันเยาว์

ที่รู้มีเพียงเสียงในใจ หวังได้โบยบิน ขึ้นไปบนฟ้ากว้างใหญ่
ความทรงจำแสนสวยครั้งเมื่อตอนนั้น ก็พลันหวนกลับคืนมา

เมื่อเวลาผ่านพ้นไป ไม่รู้ลืมได้ไง
วอนเจ้าลูกโป่งแดง ถักทอความฝันให้ฉัน

ยังคงหวนคำนึง ถึงเมื่อครั้งยังเยาว์ ฝันจะปล่อยลูกโป่ง ให้ออกโบยบิน สูงขึ้นไปบนฟ้ากว้างไกล
ครั้นเจ้าลูกโป่งแดง สูงขึ้นไปเสียดฟ้า ใจฉันแสนเริงร่า ความทรงจำที่ฝันถึงมันก็หวนกลับมา


(เคยลงไว้ครั้งนึงแล้ว ลงอีกทีไม่เสียหายใช่ไหมคะเนี่ย ?)
.

.

ขอให้ทุกคนโชคดีค่ะ แล้วอย่าหลงลืม 'เด็ก' คนหนึ่งที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจคุณมาตลอดคนนั้นนะคะ ^^
สวัสดีค่ะ

---------------------------------------

IMAGE edited by :: Yeohaenggi.Blogspot.Com & Ryokukun.Exteen.Com
SONG CREDITS :: Piyawan Jaejung @ Imeem.com